ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري
ﺧﺐ ﺑﺤﺚ رو از اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد.
اول ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﺳﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ دارد: -1 ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻋﻼﺋﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﺳﻮزش ادرار ، درد ﭘﻬﻠﻮ ، ﺗﮑﺮر ادرار ، درد ﺷﮑﻢ و…ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻼﺋﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. -2 ﻣﯿﮑﺮوارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ ﻋﺎﻣﻞ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﮐﺜﺮاً ﺑﺎﮐﺘﺮي ﻫﺴﺘﻨﺪ. -3 ﻋﻼﺋﻢ اﻟﺘﻬﺎب را در آﻧﺎﻟﯿﺰ ادراري ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮐﻨﯿﻢ.
asymptomatic bacteriuria : زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺮوارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ ﻋﺎﻣﻞ را در ﮐﺸﺖ ادرار ﺑﯿﻤﺎر ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﻓﺎﻗﺪ ﻋﻼﻣﺖ اﺳﺖ.
ﻧﮑﺘﻪ: وﺟﻮد ﺑﺎﮐﺘﺮي ﯾﺎ ﻣﯿﮑﺮوب در ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﺸﺖ ادرار در ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺑﺮاي ﻣﺎ داراي ارزش ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺗﻬﯿﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ، ﺳﻦ ، ﺟﻨﺲ و ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﯿﻤﺎر در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ. اﮔﺮ ﺗﻌﺪاد ﮐﻠﻨﯽ ﻫﺎي ﺑﺎﮐﺘﺮي از 105 ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻨﺎد و ﻣﻬﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﮔﺮ ﻣﺮﯾﺾ دﭼﺎر cystitis ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ اﯾﻦ ﻋﺪد ﺑﻪ 103 ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﺜﻼً اﮔﺮ ﻣﺮﯾﺾ داراي ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ و از ﮐﺎﺗﺘﺮ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺼﺮف اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻌﺪاد ﮐﻠﻨﯽﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ارزﺷﻨﻤﺪ اﺳﺖ 102 ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. در ﻧﻬﺎﯾﺖ اﮔﺮ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت supra pubic ﺗﻬﯿﻪ ﺷﻮد ﻫﺮ ﺗﻌﺪاد ﮐﻠﻨﯽ ﯾﺎ ﺑﺎﮐﺘﺮي ﮐﻪ رﺷﺪ ﮐﻨﺪ ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ.
دﺳﺘﮕﺎه ادراري از ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻣﺜﻞ: ﭘﺮوﺳﺘﺎت ، ﭘﯿﺸﺎﺑﺮاه ، ﺣﺎﻟﺐ ، ﻣﺜﺎﻧﻪ ، ﮐﻠﯿﻪ و … ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺖ از اﯾﻦ دﺳﺘﮕﺎه ﮐﻪ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻼﺋﻢ ﺧﺎص ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد. ﻣﺜﻼً اﮔﺮ ﻣﺮﯾﺾ در ﻧﺎﺣﯿﻪ ureter دﭼﺎر ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻼﺋﻤﯽ ﻣﺜﻞ dysuria ، urgency ، frequency و … دارد ﯾﺎ اﮔﺮ ﻋﻔﻮﻧﺖ در ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﺎن ﻋﻼﺋﻢ ﻋﻔﻮﻧﺖ ureter را دارد ﺑﻌﻼوه درد در ﻧﺎﺣﯿﻪ supra pubic و .pyelonephritis
ﻧﮑﺘﻪ: در acute pyelonephritis در اﮐﺜﺮ اوﻗﺎت درد در ﻧﺎﺣﯿﻪ ﭘﻬﻠﻮ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد وﻟﯽ در chronic pyelonephritisﻟﺰوﻣﺎً ﺑﺎ درد ﭘﻬﻠﻮ ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻋﺎﻣﻠﯽ ﺑﺠﺰ ﻋﻔﻮﻧﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻔﻮﻧﺖ در ﻫﺮ ﺳﻄﺤﯽ از دﺳﺘﮕﺎه ادراري ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ رخ دﻫﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻌﺪ از درﻣﺎن دوﺑﺎره ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻮد ﯾﺎ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﻠﯿﻪ ﺷﻮد ﯾﺎ ﯾﮏ زﻣﯿﻨﻪي structural ﯾﺎ functional در ﮐﻠﯿﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.
ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﺳﺮي ﺗﻌﺎرﯾﻒ رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺮور ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ:…
در ﻣﺮﯾﻀﯽ ﮐﻪ دﭼﺎر UTI ﺷﺪه ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت structural ﯾﺎ functional را complicated ﮔﻮﯾﻨﺪ. اﮔﺮ در ﺑﺮرﺳﯽﻫﺎي ﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺪام از اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﻣﻄﺮح ﻧﺒﺎﺷﺪ uncomplicated ﮔﻮﯾﻨﺪ. اﮔﺮ ﺗﻌﺪاد ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻣﺮﯾﺾ رخ ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺑﺎر در ﺳﺎل ﺑﺎﺷﺪ recurrency ﮔﻮﯾﻨﺪ. اﮔﺮ ﺑﻌﺪ از درﻣﺎن ﻫﺮ ﭘﺎﺗﻮژن دﯾﮕﺮي در ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﺠﺪد ﺷﻮد را reinfection ﮔﻮﯾﻨﺪ. و اﻣﺎ اﮔﺮ در ﻓﺎﺻﻠﻪي زﻣﺎﻧﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم درﻣﺎن، ﻫﻤﺎن ﭘﺎﺗﻮژن ﺑﺎﻋﺚ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﺠﺪد ﺷﻮد relapse ﮔﻮﯾﻨﺪ. اﮔﺮ relapse رخ دﻫﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪهي اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ درﻣﺎن ﻣﺎ ﻣﺨﺰن ﻋﻔﻮﻧﺖ را از ﺑﯿﻦ ﻧﺒﺮده اﺳﺖ. اﻣﺎ اﺻﻄﻼح ﺑﻌﺪي upper UTI و lower UTI اﺳﺖ. ﻫﺮ ﻋﻔﻮﻧﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﺜﺎﻧﻪ و ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ از آن رخ دﻫﺪ lower UTI و اﮔﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻣﺜﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ upper UTI ﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ lower ﯾﺎ upper ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻮع و ﻣﺪت زﻣﺎن درﻣﺎن ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ.
ﺑﺤﺚ ﺑﻌﺪي ﻣﺎ اﭘﯿﺪﻣﯿﻮﻟﻮژي اﺳﺖ……
ﺑﻌﺪ از ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺗﻨﻔﺴﯽ دوﻣﯿﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺎﯾﻌﯽ ﮐﻪ اﻓﺮاد ﺑﺮاي درﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري اﺳﺖ. ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎي ادراري در ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺷﺎﯾﻊﺗﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ در ﺟﻮاﻣﻊ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺎ 30 ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﯿﺰ ﻣﯽرﺳﺪ. اﺣﺘﻤﺎل اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮدي ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻮﻧﺪ 50% و اﺣﺘﻤﺎل اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮدي ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر دﭼﺎر ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺷﺪه دوﺑﺎره ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻮد ﺑﯿﻦ %40-50 ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﯾﮏ ﺳﺮي ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﺑﺨﺼﻮص در ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﭘﺮوﻻﭘﺲ ureter ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻓﻠﻮر اﻃﺮاف ﭘﺮﯾﻨﻪ و در آﻗﺎﯾﺎن در ﺳﻦ ﺑﺎﻻي 50 ﺳﺎل ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻫﯿﭙﺮﺗﺮوﻓﯽ ﭘﺮوﺳﺘﺎت ﻣﺴﺘﻌﺪ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. در ﺷﯿﺮﺧﻮارﮔﯽ ﻋﻔﻮﻧﺖ در ﭘﺴﺮﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ ﭼﻮن اﺧﺘﻼﻻت structural ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از دوران ﺷﯿﺮﺧﻮارﮔﯽ ﺗﺎ ﺳﻦ 50 ﺳﺎﻟﮕﯽ اﺣﺘﻤﺎل ﻋﻔﻮﻧﺖ در ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد و از 50ﺳﺎل ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل در دو ﺟﻨﺲ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ.
و اﻣﺎ ﻋﻮاﻣﻞ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻨﺪهي … UTI
ﻣﯿﮑﺮوارﮔﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ ﺷﺎﯾﻊﺗﺮﯾﻦ آﻧﻬﺎ در ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎي uncomplicated ﺑﺎﮐﺘﺮي ﻫﺎي ﮔﺮم ﻣﻨﻔﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ دﺳﺘﻪي آﻧﻬﺎ E.coli اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از E.coli ﺷﺎﯾﻊﺗﺮﯾﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺨﺼﻮص در ﺧﺎﻧﻢﻫﺎي 20 ﺗﺎ 40 ﺳﺎل اﺳﺘﺎف ﺳﺎﭘﺮوﻓﯿﺘﯿﮑﻮس ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮔﺮم ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ
%15-15 ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺷﻮد. ﻋﻮاﻣﻞ دﯾﮕﺮي ﻣﺜﻞ ﮐﻠﺒﺴﯿﻼ ، ﭘﺮوﺗﺌﻮس و … وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ در ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎي complicated ﺑﻌﻀﯽ از ﮔﺮم ﻣﻨﻔﯽﻫﺎ ﺷﯿﻮع ﺑﯿﺸﺘﺮي ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺷﯿﻮع coli ﻧﻤﯽرﺳﻨﺪ. اﮔﺮ ﻣﺮﯾﻀﯽ دﭼﺎر ﺿﻌﻒ ﺳﯿﺴﺘﻢ اﯾﻤﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻮاﻣﻞ وﯾﺮوﺳﯽ و ﻗﺎرﭼﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺑﺸﻮﻧﺪ.
ﺧﺐ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﺮاغ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢ ورود ﻣﯿﮑﺮوارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ ﺑﻪ ﺑﺪن و اﯾﺠﺎد ﺑﯿﻤﺎري:
ﻣﯿﮑﺮوارﮔﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎ از ﭼﻬﺎر راه وارد ﺑﺪن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. -1 ﺷﺎﯾﻊﺗﺮﯾﻦ راه ﻣﺴﯿﺮ ascending اﺳﺖ ﮐﻪ اﺑﺘﺪا ureter ﭘﺮﯾﻨﻪ درﮔﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﻌﻨﯽ در اﯾﻦ ﻣﮑﺎنﻫﺎ ارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ ﮐﻠﻮﻧﯿﺰه ﻣﯽﺷﻮد ﺳﭙﺲ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎي ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﯿﺰ اﻧﺘﺸﺎر ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. -2 راه ﺑﻌﺪي ورود از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻮن و ﯾﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻟﻨﻔﺎﺗﯿﮏ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻋﻔﻮﻧﺖ از ﺟﺎي دﯾﮕﺮي از ﺑﺪن ﻣﺮﯾﺾ ﻣﺜﻞ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺗﻨﻔﺴﯽ ، ﻣﻐﺰي و … ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎه ادراري ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﻮد. وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮوارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ ﻋﺎﻣﻞ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري در ﻣﺮﯾﻀﯽ از ﺑﺎﮐﺘﺮيﻫﺎي ﻧﺎﺷﺎﯾﻊ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻟﻤﻮﻧﻼ ﺷﮏ ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎل ﻋﻔﻮﻧﺖ از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد. ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻟﻨﻔﺎﺗﯿﮑﯽ ﮐﻮﻟﻮن و رﺣﻢ ﺑﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻟﻨﻔﺎﺗﯿﮏ ادراري ﻣﺸﺘﺮك ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از رﺣﻢ ﯾﺎ ﮐﻮﻟﻮن ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎه ادراري ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد. ﻣﺜﻼً ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ دﭼﺎر اﻧﺪوﻣﺘﺮﯾﺖ رﺣﻢ اﺳﺖ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد و ﺑﺎﻋﺚ cystitis ﮔﺮدد و ﮔﺎﻫﯽ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺠﺎورﺗﯽ ﻣﺜﻼً از ﻃﺮﯾﻖ ﻓﯿﺴﺘﻮل از رﺣﻢ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد.
ﭼﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺗﯽ از E.coli ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ﺷﺎﯾﻊﺗﺮﯾﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﺑﺎﺷﺪ؟
fimbria -1 : ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺎﮐﺘﺮي ﺑﻪ ﺳﻠﻮلﻫﺎي اﭘﯿﺘﻠﯿﺎل ﻣﺜﺎﻧﻪ ﺑﭽﺴﺒﺪ و از ﻃﺮﯾﻖ ﺟﺮﯾﺎن ادراري از ﻣﺜﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻧﺸﻮد.
2- ﮐﭙﺴﻮل ﭘﻠﯽﺳﺎﮐﺎرﯾﺪي: ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﻤﭙﻠﻤﺎن ﻣﯽﺷﻮد.
3- ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺗﻮﮐﺴﯿﻦ: ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻔﻮذ ارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﻣﯽﺷﻮد.
4- آﻧﺰﯾﻢ اورهآز: ﻣﺤﯿﻂ ادرار را ﻗﻠﯿﺎﯾﯽ ﮐﺮده و اﻣﮑﺎن رﺷﺪ ﺑﺎﮐﺘﺮي را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﮐﻨﻨﺪهي اﯾﺠﺎد ﻋﻔﻮﻧﺖ در ﻣﯿﺰﺑﺎن ﻋﺒﺎرتاﻧﺪ از:
1- دﯾﺎﺑﺖ: دﯾﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻗﻨﺪ در ادرار ﻣﻮاد ﺗﻐﺬﯾﻪ ﺑﺎﮐﺘﺮي را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت ﺑﺎﻋﺚ اﺧﺘﻼل ﻣﺜﺎﻧﻪ و اﺳﺘﺎز ادراري ﺷﺪه اﺳﺖ و زﻣﯿﻨﻪ را ﺑﺮاي ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
2- ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ
3- رﻓﻼﮐﺲ ادراري:ﻣﻌﻤﻮﻻً در ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﻠﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮد.
4- ﻫﺎﯾﭙﺮﺗﺮوﻓﯽ ﭘﺮوﺳﺘﺎت
5- و ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻮارد…
ﻋﻼﺋﻢ ﮐﻠﯿﻨﯿﮑﯽ ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎي ادراري ﺑﻪ ﺳﻦ ﻣﺮﯾﺾ و ﻣﮑﺎن ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد اﮔﺮ ﻣﮑﺎن ﻋﻔﻮﻧﺖ urethra ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ آن urethritis ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻋﻼﺋﻢ آن ﺷﺎﻣﻞ dysuria ، urgency و frequency ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻔﻮﻧﺖ در ﻣﺜﺎﻧﻪ را cystitis ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻼﺋﻢ آن ﺷﺒﯿﻪ urethritis اﺳﺖ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ درد supra pubic ، درد ﺷﮑﻢ .pyuria ﻣﻌﻤﻮﻻً درد ﭘﻬﻠﻮ در اﻓﺮادي ﮐﻪ دﭼﺎر ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻣﺜﺎﻧﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد. ﮔﺎﻫﯽ cystitis ﺑﻪ ﺻﻮرت hemorrhagic cystitis ﺑﺮوز ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻋﻮاﻣﻞ وﯾﺮوﺳﯽ ﻣﺜﻞ آدﻧﻮوﯾﺮوس ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻔﻮﻧﺖ در ﮐﻠﯿﻪ را pyelonephritis ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﻋﻼﺋﻢ ﻗﺒﻠﯽ ﻣﺜﻞ dysuria را دارد اﻣﺎ وﺟﻪ ﺗﻤﺎﯾﺰ آن ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎ وﺟﻮد ﺗﺐ اﺳﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ درد ﭘﻬﻠﻮ ﮐﻪ در cystitis ﻧﺎدر ﺑﻮد در اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺎﯾﻊ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. pyuria ﻫﻢ در cystitis دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد و ﻫﻢ در pyelonephritis اﻣﺎ ﺗﻔﺎوت اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻠﺒﻮلﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ در ادرار اﻓﺮاد ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ pyelonephritis ﺑﻪ ﺻﻮرت cast دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد.
ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪي دﯾﮕﺮ ﺑﺮاﺳﺎس ﺳﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ:
وﻗﺘﯽ ﻧﻮزادي ﺑﺎ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻋﻼﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎندﻫﻨﺪهي ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري ﺑﺎﺷﺪ در ﮐﻮدك دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ اﺧﺘﻼل رﺷﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﺐ و اﺳﻬﺎل ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﮏ ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮔﻮارﺷﯽ ﺷﻮد. در ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﺷﯿﺮﺧﻮارﮔﯽ ﻋﻼﺋﻤﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﺷﺎﻣﻞ dysuria ، urgency و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺗﻬﻮع و درد ﺷﮑﻢ اﺳﺖ. در ﺑﺎﻟﻐﯿﻦ ﺑﺮاﺳﺎس اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ در ﻗﺴﻤﺖ lower ﯾﺎ upper ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. در ﺳﻦ ﺑﺎﻻي 70ﺳﺎل ﻋﻼﺋﻢ دﻗﯿﻘﺎً ﺷﺒﯿﻪ دوران ﺷﯿﺮﺧﻮارﮔﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮد ﺑﺎ ﺑﯽاﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ، ﺗﻬﻮع و ﺑﯽﺣﺎﻟﯽ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري اﺳﺖ.
ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎي ادراري اﺳﺖ…
ﺑﺮاي ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻋﻼﺋﻢ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ از روشﻫﺎي آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. روش ﻫﺎي آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﺷﺎﻣﻞ urinalysis ، ﮐﺸﺖ ادرار و ﻋﮑﺲ ﺑﺮداري ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دوﺗﺎي اوﻟﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻً اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ وﻟﯽ ﻣﻮرد ﺳﻮم ﻓﻘﻂ در ﺻﻮرت ﻧﯿﺎز ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد. در urinalysis ﺳﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﺷﻮد: ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻣﺎﮐﺮوﺳﮑﻮﭘﯽ ، ﺑﯿﻮﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ و ﻣﯿﮑﺮوﺳﮑﻮﭘﯽ.
روش ﻫﺎي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮔﯿﺮي ادرار از ﻣﺮﯾﺾ:
1- اﺳﺘﻔﺎده از bag ﯾﺎ ﮐﯿﺴﻪ -2 ﮐﺎﺗﺘﺮ supra pubic -3 ﮐﻪ gold standard اﺳﺖ وﻟﯽ روش روﺗﯿﻨﯽ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻌﻤﻮﻻً اﺑﺘﺪا و اﻧﺘﻬﺎي ادرار را اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ و از وﺳﻂ ادرار ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮔﯿﺮي اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد.
ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﮔﺰارش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﺎﻣﻞ:
1- ﺗﻐﯿﯿﺮات ph ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﯿﻦ 4 ﺗﺎ 8 ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ در ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎي ادراري ph اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﻗﻠﯿﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮد.
2- ﻇﺎﻫﺮ ادرار ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﯿﻌﯽ زرد اﺳﺖ و در ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺗﯿﺮهﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد.
3- ﺷﻔﺎﻓﯿﺖ ادرار ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﯿﻌﯽ اﮔﺮ ﮐﺎﻏﺬي ﭘﺸﺖ ﻇﺮف ﻧﻤﻮﻧﻪ ادرار ﻗﺮار ﮔﯿﺮد از ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد وﻟﯽ در ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﮐﺪر ﺷﺪن، ﮐﺎﻏﺬ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد.
4- ﺑﻮي ادرار
5- وﺟﻮد ﺧﻮن در ادرار ﮐﻪ در اﻓﺮاد ﺳﺎﻟﻢ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد وﻟﯽ در ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎ اﻧﺪﮐﯽ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد وﻟﯽ ﺷﺎﯾﻊ ﻧﯿﺴﺖ.
WBC -6ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً در ﺗﻤﺎم ﻣﻮارد ﻋﻔﻮﻧﺖ در ادرار دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد.
7- ﻟﻮﮐﻮﺳﯿﺖ اﺳﺘﺮاز ﮐﻪ در ﻋﻔﻮﻧﺖ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد. ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت در ﻋﻔﻮﻧﺖ WBCﻫﺎ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽروﻧﺪ (ﻟﯿﺰ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ) و در ادرار ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻟﻮﮐﻮﺳﯿﺖ اﺳﺘﺮازي ﮐﻪ از WBCﻫﺎي ﻟﯿﺰ ﺷﺪه آزاد ﺷﺪه ﻋﻔﻮﻧﺖ را ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﯿﻢ.
8- وﺟﻮد ﻧﯿﺘﺮات ﻧﯿﺰ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪهي ﻋﻔﻮﻧﺖ (ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺎﮐﺘﺮي ﻫﺎي ﮔﺮم ﻣﻨﻔﯽ) اﺳﺖ.
:urinalysis در urinalysis وﺟﻮد WBC ، RBC و ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ اﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻟﮑﻮﺳﯿﺖ اﺳﺘﺮاز و ﻧﯿﺘﺮات ﻧﯿﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ اﺳﺖ. در urinalysis از ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ از ﺗﻐﯿﯿﺮ رﻧﮓ آنﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮان ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ را ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﺮد.
:urine culture در ﮐﺸﺖ ادرار ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﺗﻌﺪاد ﮐﻠﻨﯽﻫﺎي رﺷﺪ ﮐﺮده ﺑﺮ روي ﭘﻠﯿﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺸﺖ ادرار ﻧﯿﺴﺖ. اﮔﺮ ﻓﺮدي ﺑﺎ dysuria ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﺪ و ﺳﺎﯾﺮ ﻋﻼﺋﻢ ﻣﺜﻞ frequency را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل %50 و اﮔﺮ ﻫﻤﺮاه dysuria ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ frequency را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل %80 ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري اﺳﺖ ﯾﺎ ﺜﻼًﻣ اﮔﺮ ﻓﺮد ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﯾﮑﯽ از ﺗﺴﺖﻫﺎي ﺗﺸﺨﯿﺼﯽ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺜﺒﺖ ﺷﻮد ﺑﺎز ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل %80 ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖ اﺳﺖ اﻣﺎ در ﻓﺮدي ﮐﻪ ﻋﻼﻣﺖﻫﺎي ﻋﻔﻮﻧﺖ ادراري را دارد وﻟﯽ ﻫﯿﭻ رﯾﺴﮏ ﻓﺎﮐﺘﻮري ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪهي ﻋﻼﻣﺖ structural و functional را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﺸﺖ ﻧﯿﺴﺖ و درﻣﺎن را ﻣﯽﺗﻮان ﺷﺮوع ﮐﺮد. روش ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻌﺪي ﻋﮑﺲ ﺑﺮداري اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ CT و MRI ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎدهي ﺣﺎﺟﺐ و ﯾﺎ ﺑﺪون اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺎدهي ﺣﺎﺟﺐ ﺑﺎﺷﺪ و در ﻣﺮﺣﻠﻪي آﺧﺮ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮان از cystoscopy (ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﺜﺎﻧﻪ) اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد.
ﻧﮑﺘﻪ: اﮔﺮ ﻓﺮي ﺑﺎ ﻋﻼﺋﻢ UTI ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮد و در urinalysis ﻧﯿﺰ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ UTI اﺳﺖ ﺳﭙﺲ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻮع ﻣﺮﯾﺾ رو ﺑﻪ رو ﻫﺴﺘﯿﻢ:
1- در ﺧﺎﻧﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎردار ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ و ﻫﯿﭻ رﯾﺴﮏ ﻓﺎﮐﺘﻮري ﻧﺪارﻧﺪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺑﺮداري ﻧﯿﺴﺖ.
2- اﮔﺮ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﺮد ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮع UTI ﺑﺎﯾﺪ از ﻋﮑﺲ ﺑﺮداري اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ultrasound ، cystoscopy ﻧﯿﺰ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد.
3- اﮔﺮ ﻓﺮي ﺑﺎ pyelonephritis و ﯾﺎ complicated ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ روشﻫﺎي ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻣﯽﺗﻮان از ﻋﮑﺲ ﺑﺮداري ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد.
4- در ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮع UTI ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮان از روشﻫﺎي ﻋﮑﺲ ﺑﺮداري اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد.
ﺑﻌﺪ از ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﺮاغ ﻧﺤﻮهي درﻣﺎن اﻓﺮاد ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ :UTI
اﮔﺮ ﻓﺮدي ﺑﺎ ﻋﻼﺋﻢ UTI ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮد درﻣﺎن آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮑﯽ را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ اﮔﺮ ﻓﺮد ﻋﻼﺋﻤﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺠﺰ در ﻣﻮارد ﺧﺎص ﻧﯿﺎز ﺑﻪ درﻣﺎن داروﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از درﻣﺎن ﻫﺎي آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮑﯽ ﯾﮏ ﺳﺮي درﻣﺎن ﻏﯿﺮاﺧﺘﺼﺎﺻﯽ وﺟﻮد دارد ﻣﺜﻞ ﻣﺼﺮف آب ﻓﺮاوان و ادرار ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﺠﺎري از ﺑﺎﮐﺘﺮيﻫﺎ. درﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺳﺮي وﯾﮋﮔﯽﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ:
1- درﻣﺎن ﻣﺎ ﻣﯿﮑﺮوارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ را ﮐﺎﻣﻞ از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮد.
2- ﻋﻼﻣﺖﻫﺎي ﻣﺮﯾﺾ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮود.
3- ﺑﺎﻋﺚ reccurency ﻧﺸﻮد ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﭼﻪ ﻣﺮﯾﻀﯽ را ﺑﺴﺘﺮي ﮐﻨﯿﻢ.
درﻣﺎن آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺮﯾﺾ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﯿﻢ:
1- ﺑﺎﯾﺪ E.coli ﮐﻪ ﺷﺎﯾﻊﺗﺮﯾﻦ ﻣﯿﮑﺮوارﮔﺎﻧﯿﺴﻢ در ﻣﺠﺎري ادراري اﺳﺖ را از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد.
2- ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﻐﻠﯿﻆ را در ﻣﺠﺎري ادرار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
3- در ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ زﻣﺎن ﻣﺮﯾﺾ را درﻣﺎن ﮐﻨﺪ.
4- ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﻮد.
5- ارزان ﻗﯿﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ.
6- ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻮارض را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ از آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮑﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﻐﻠﯿﻆ را ﻫﻢ در ﺧﻮن و ﻫﻢ در ادرار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، در ﻣﻮاردي ﻣﺜﻞ ﺑﯿﻤﺎري .pyelonephritis داروﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در درﻣﺎن UTI اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد ﺷﺎﻣﻞ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﻫﺎ ، ﺳﻔﺎﻟﻮﺳﭙﻮرﯾﻦ ﻫﺎ ، ﮐﯿﻨﻮﻟﻮن ﻫﺎ و …. ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
درﻣﺎن ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺼﻮرت ﺗﮏ دوز ، ﺳﻪ روزه ، ﻫﻔﺖ روز و ﯾﺎ 10ﺗﺎ14 روز ﺑﺎﺷﺪ.
ﻧﮑﺘﻪ: درﻣﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ﻫﻔﺖ روز در cystitis اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد و ﻫﻔﺖ روز ﺑﻪ ﺑﺎﻻ در درﻣﺎن pyelonephritis اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد.
ﻧﮑﺘﻪ: ﭘﺮوﺳﺘﺎت ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ در ﻗﺴﻤﺖ lower ﻗﺮار دارد وﻟﯽ دورهي درﻣﺎن آن ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻮده و ﺑﺎﻻي 14 روز ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
درﻣﺎن single dose در اروﭘﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد و در اﯾﺮان اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽﺷﻮد.
از داروﻫﺎي اﯾﻦ دﺳﺘﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺗﺮي ﻣﺘﻮ ﭘﺮﯾﻢ ، آﻣﻮﮐﺴﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ، ﺳﯿﭙﺮوﻓﻠﮑﺴﺎزﯾﻦ را ﻧﺎم ﺑﺮد. اﯾﻦ داروﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﺷﻮد و اﺣﺘﻤﺎل relapse و recurrency اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ اﻣﺎ اﯾﻦ داروﻫﺎ ارزان ﻗﯿﻤﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. از اﯾﻦ داروﻫﺎ وﻗﺘﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﻗﺒﻼً آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮑﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
درﻣﺎنﻫﺎي ﺳﻪ روزه ﺷﺎﻣﻞ ﮐﯿﻨﻮﻟﻮن ﻫﺎ ، ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎم ﻫﺎ و ﮐﻮﺗﺮﯾﻤﻮﮐﺴﺎزول اﺳﺖ.
درﻣﺎن ﻫﻔﺖ روزه ﺑﺮاي pyelonephritis و cystitis ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎي recurrency و pregnancy اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد.
درﻣﺎن 14 روزه ﺑﺮاي ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎي complicated اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد.
*اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ را اﺳﺘﺎد ﺗﺪرﯾﺲ ﻧﮑﺮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم در ﺟﺰوه ﺑﺎﺷﺪ.
*داروﻫﺎي ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده در درﻣﺎن acute pyelonephritis ﺷﺎﻣﻞ cefuroxime ، gentamycin و ciprofloxacin ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ اﻓﺮادي ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﻋﻼﻣﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ درﻣﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﮕﺮ در اﯾﻦ ﻣﻮارد:
1- ﺑﭽﻪﻫﺎ
2- ﺑﺰرﮔﺴﺎﻻن ﺷﺎﻣﻞ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎي ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ در اﯾﻦ اﻓﺮاد رﻓﻼﮐﺲ ادرار ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ و ﺑﺎﻋﺚ اﺧﺘﻼل در ﺣﺎﻟﺐ ﻣﯽﺷﻮد ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻫﻮرﻣﻮﻧﯽ ﮐﻪ رخ ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ درﻣﺎن ﻣﯽﺷﻮد.
3- اﻓﺮادي ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ ﭘﺮوﺳﺘﺎت، ﺳﻨﮓ ﮐﻠﯿﻪ و … را دارﻧﺪ ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻞ ﺑﺎﯾﺪ درﻣﺎن ﺷﻮﻧﺪ.
4- اﻓﺮادي ﮐﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﻠﯿﻪ در آنﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ.
5- اﻓﺮادي ﮐﻪ ﻧﻮﺗﺮوﭘﻨﯽ دارﻧﺪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺿﻌﻒ ﺳﯿﺴﺘﻢ اﯾﻤﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ درﻣﺎن ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻮن اﯾﻦ در ﺑﺪن وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻋﻔﻮﻧﺖ را از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮد.
درﻣﺎن ﺑﺎرداري ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ از آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮑﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﮐﺘﺮي را از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮد وﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﯿﻦ آﺳﯿﺐ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ. از داروﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﯿﻨﻮﻟﻮنﻫﺎ و ﮐﻮﺗﺮﯾﻤﺎﮐﺴﺎزول ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد. ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داروﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻔﺎده اﺳﺖ ﺑﺘﺎﻻﮐﺘﺎمﻫﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
در اﻓﺮادي ﮐﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻋﻔﻮﻧﺖ دارﻧﺪ روﯾﮑﺮد درﻣﺎﻧﯽ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. در اﯾﻦ اﻓﺮاد دورهي درﻣﺎﻧﯽ را ﺑﺎﯾﺪ اﻓﺰاﯾﺶ دﻫﯿﻢ ﯾﻌﻨﯽ اﮔﺮ دورهي درﻣﺎن ﻗﺒﻠﯽ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ، دورهي درﻣﺎن اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ دو ﻫﻔﺘﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. در ﺑﭽﻪﻫﺎ، اﻓﺮادي ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻋﻼﺋﻢ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ را دارﻧﺪ و اﻓﺮادي ﮐﻪ رﯾﺴﮏ ﻓﺎﮐﺘﻮرﻫﺎي زﯾﺎدي ﺑﺮاي آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﻪ دارﻧﺪ دورهي درﻣﺎن ﺑﻪ 6 ﻫﻔﺘﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﺑﺮاي اﻓﺮادي ﮐﻪ دﭼﺎر ﻋﻔﻮﻧﺖ recurrent ﺷﺪهاﻧﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ درﻣﺎن ﭘﺮوﺗﻮﮐﻞ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ درﻣﺎن ﭘﺮوﻓﯿﻼﮐﺴﯽ را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﻇﺮف ﻧﻤﻮﻧﻪ ادرار و داروﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽدﻫﯿﻢ و ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ در ﯾﮏ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﺎﺻﯽ ﺧﻮدش درﻣﺎن را ﺷﺮوع ﮐﻨﺪ. در ﭘﺮوﻓﯿﻼﮐﺴﯽ ﻋﻼوه ﺑﺮ درﻣﺎن آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮑﯽ از ﭘﺮوﺳﺘﺎﮔﻼﻧﺪﯾﻦﻫﺎ ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺪت 6 ﻣﺎه.
ﻧﮑﺘﻪ: وﻗﺘﯽ از ﮐﺎﺗﺘﺮ در ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ اﮔﺮ ﻣﺮﯾﺾ داراي ﻋﻼﻣﺖ ﺷﺪ ﯾﮏ دوره ي درﻣﺎن 10 ﺗﺎ 14 روزه را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢﮐﺎﺗﺘﺮ. ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻪ آن ﻧﯿﺎز دارد، وﻗﺘﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﺎﺗﺘﺮ ﻧﺪارد ﺧﺎرج ﮐﺮدن ﮐﺎﺗﺘﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﺪون درﻣﺎن آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮑﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎ %30 ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻬﺒﻮدي ﺑﯿﻤﺎري ﺷﻮد.
ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻦ ﺟﺰوه ام ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. ﻻزم ﻣﯿﺪوﻧﻢ ي ﺗﺸﮑﺮ وﯾﮋه از ﺳﺮﮔﺮوه ﮐﻠﯿﻪ ﭘﺮﻫﺎم ﻋﺰﯾﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ در ﺗﺎﯾﭗ و ﻫﻢ در وﯾﺮاﯾﺶ ﺟﺰوه ﮐﻤﮏ زﯾﺎدي ﮐﺮد.
ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪاي اﺳﺘﺎد ﺑﺴﯿﺎر ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد و وﯾﺴﻢ زﯾﺎد واﺿﺢ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻤﻮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺟﺰوه ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ در اﺧﺘﯿﺎرﺗﻮن ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮه. اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻋﻠﻤﯽ ﯾﺎ ﺗﺎﯾﭙﯽ در ﺟﺰوه وﺟﻮد داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. اﮔﺮ ﻧﮑﺘﻪ اي رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﯾﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﻢ.
دیدگاهتان را بنویسید